بخشی از پادکست:
دریایی از سخن است که بدون استفاده مانده و اقیانوسی از کلمات است که در جایگاه خود قرار نگرفته. همه ما و شما در طول زندگی به وسیلهٔ کلمات و جملات سخن گفتیم اما اشباع نشدیم و ارضاء نگشتیم.
انسان وقتی با مخاطب با مقابل حرف می‌زند انتظار دارد که در موقعیت اغناء قرار بگیرد. تمام درگیری‌ها بین بشر در طول این هزاران سال بر سر همین بود که زبان همدیگر را نمی‌فهمیدند، سیاستمداران زبان رعایا را نمی‌فهمیدند، دانشمندان زبان نیازها را نمی‌فهمیدند تا علاج آنها را بیابند و دینداران زبان امت‌های خود را نمی‌فهمیدند.
مردم از نظر جاذبه و دافعه، قبض و بسط در چارچوب خاصی قرار گرفتند که همه در مدار سخن گفتن و تکلم قرار دارد. ما حرف می‌زنیم تا مقصد را بیان کنیم ولی همهٔ این حرف زدن‌ها در غیبت بی‌معنا و مفهوم است.
یعنی شما الان پیش طبیب می‌روید و دردت را می‌گویی وقتی علاج نمی‌شوی انگار حرف نزدی، چرا؟ چون حرفت را نفهمیده، وقتی پیش دین‌مدار می‌روی و از او معجزه می‌خواهی به زمان آینده، به بهشت و جهنم، موکول می‌کند، الان پاسخی ندارد، الان شما را چاره‌گشایی نمی‌کند.
ادامه را در قسمت بیست و پنجم (25) بشنوید:
Podcast: Play in new window | Download
Subscribe: Apple Podcasts | RSS | More